Als ze in Maashees jeu-de-boulen, staan alle neuzen dezelfde kant op. Letterlijk. Even uitleggen. De jeu de boules-baan, in de vorm van een uit de kluiten gewassen vlaaipunt, ligt knusjes midden in het dorp. Aan de kopse kant de kerk van de heilige Antonius Abt, aan de ene lange kant het gemeenschapshuis en aan de andere lange kant de doorgaande, redelijk drukke verkeersweg, van de boules-baan gescheiden door niet meer dan een heggetje en een fietspad.

“We speule dus alleen dieje kaant op, anders liggen de ballen straks op de weg”, kregen de tien Bokkeschieters te horen, toen ze maandagmiddag op bezoek waren  in Maashees. De gasten knikten ten teken dat alles duidelijk was. Dus gingen de neuzen allemaal dezelfde kant op. En dat bleef de hele zonnige middag zo, vooral omdat de gemoedelijkheid tot aanzienlijk grotere hoogte steeg dan de kwaliteit van het boulen zelf. Niet getreurd, gezelligheid gaat voor kwaliteit, zo was  duidelijk het motto.

Nog een aardig detail: als ze in Maashees gaan boulen, brengt niemand zijn eigen boules mee. Hoeft niet. “D’r zien d’r wel die eigen balle hebbe, mar deze hebben we gekrege van de KBO, d’n ouderenbond”, luidde de simpele uitleg. “We hebbe ze ’n bietje geverfd, dan kunde ze beter uut mekaar houwe.” Heerlijk toch? Geen gesjouw met spelmateriaal. Daar zorgt één van de twaalf leden voor. Hoe? Gewoon, alle boules in een bolderkar, scorebordjes en nog wat attributen erbij en karren maar, richting de boules-baan. Kind kan de was doen. En voor de koffie plus een smakelijk koekje zorgt een aardige buurvrouw.

Ze genoten zichtbaar, de Bokkeschieters en de leden van de thuisclub. Er werd gelachen, gedold en gebouled. Wie er gewonnen heeft? Geen flauw idee. Is dat belangrijk dan?

Jammer dat we maar één keer per jaar op bezoek gaan bij de boules-baan in Maashees. Alhoewel, over twee weken staan de kermisattracties op diezelfde baan. Wie weet, kan er dan toch met ballen gegooid worden. Van die gebreide dingen, waar je ingedeukte blikjes mee van een plankje moet mikken.