Als je een dezer dagen iemand met een boodschappenkarretje door het winkelcentrum van Boxmeer ziet lopen, let dan even op de kleur van het karretje. Is het zwart met blauw of blauw met zwart, dan kun je er bijna gif op innemen: da’s ’n Bokkeschieter.             Eentje die heel aardig kan jeu-de-boulen. Want die is, twee dagen vóór Daags na de Tour, in de prijzen gevallen tijdens de zaterdag-mêlee.
Een toch wel aparte zaterdag-mêlee werd het. Niet alleen zag het met 37 (!) deelnemers zwart van het Bokkeschietersgroen, op en rondom de banen heerste deze keer een Frans sfeertje. In verband met het aanstaande wielerspektakel hingen er Franse vlaggetjes, voor de jeugdige bezoekers stonden even verderop oud-Hollandse spellen opgesteld en er was zelfs een groot springkussen. Voor de kinderen natuurlijk, al kon een enkele Bokkeschieter tussen de wedstrijden door de verleiding niet weerstaan ook even een paar bokkesprongen te maken. En als krent op de taart liepen er een paar “echte” Fransozen rond tussen al dat groen. De een met een rode alpino plus halsdoekje, een ander met een zwarte alpino en een derde met een valse alpino: een cap met de Franse tricolore en “France”. Voor de duidelijkheid, zeg maar.
    
Voor de broodnodige variatie had de wedstrijdleiding bij de prijsuitreiking maar eens iets anders bedacht: voor tien winnaars stond er deze keer een prijsje klaar. Niet zomaar uitgestald op een tafel of op de tap, maar geheimzinnig verpakt in….splinternieuwe boodschappenkarretjes

De winnaars mochten een karretje aanwijzen, maar vooraf niet zien wat de inhoud was. En dat leverde de nodige pret op, alsof het een pakjesavond was. Want iedereen was uiteraard wel benieuwd wat er uit de verpakking tevoorschijn zou komen. Behalve de prijsjes, variërend van een kartonnetje bier en een fles likeur tot pakken koekjes en zakken chips, mochten de winnaars ook het karretje mee naar huis nemen.

Eén winnaar dacht zelfs even dat er een cheque van een ton in het karretje lag. Het bleek het labeltje van het ding te zijn. De hele middag schik en ook nog de honderdduizend winnen? Een mens kan niet alles hebben. C’est la vie.
Voor een foto-impressie van de zaterdag-mêlee van 26 juli: zie het fotoalbum.

Aangename temperaturen, in geen velden of wegen een druppel regen te bekennen en amper een vleugje wind. De Bokkeschieters hadden zich geen beter scenario kunnen voorstellen voor hun jaarlijkse Midzomernacht-toernooi. Nota bene op de langste dag van het jaar – en dus de kortste nacht – waren de weergoden volledig op de hand van de jeu de boulers, die met 28 mannen en vrouwen sterk de arena betraden. Ze gingen een beetje voor de prijzen, veel meer voor de eer en het allermeest voor een gezellige avond, waarop de tijd niet telde en het bed vergeten mocht worden. En om alles in goede banen te leiden, inclusief de hapjes en drankjes, waren er volop helpende handen present.

En het liep op rolletjes, vanaf de eerste minuut tot ver na middernacht. De wedstrijdleiding had deze keer voor een nieuwe opzet van het toernooi gekozen. Onder het motto ‘alles lekker door elkaar husselen’ was er niet voor een ‘gewone’ mêlee gekozen, maar voor een mêlee in het meervoud. Eerst een speelronde één tegen één, daarna een rondje twee tegen twee en als afsluiting een rondje drie tegen drie. Al was voor sommige deelnemers de tête à tête-ronde wel even wennen, de inzet loog er niet om: liefst vijf partijen eindigden in een 13-11 score en één duel werd zelfs met het minimale verschil van 13-12 beslecht.

Voldoende reden dus om na die vrolijke aftrap even op adem te komen. Bij het genot van een slokje en een hapje. Nou ja, hapje…. Niemand minder dan de voorzitter zelf – vanwege een blessure speelde hij niet mee – nam met verve de catering op zich. Even op de fiets naar de cafetaria om een volle doos bitterballen, frikadellen en andere calorierijke versnaperingen te scoren. Niet één keer op de avond maar ook na de tweede, al even spannende speelronde. En of de verwennerij  niet op kon, zag je hem ook nog met een schaal andere heerlijkheden over de banen rondlopen om de dames en heren sporters te bedienen. Het had wel iets van een directeur die hoogstpersoonlijk de arbeiders op de werkvloer koffie komt brengen.

Ondertussen had niemand in de gaten dat de klok doortikte, de avond de dag verdrong en het kunstlicht het strijdperk bescheen. Met de laatste speelronde steeg vooral ook de sfeer, letterlijk aangewakkerd door het geflakker van brandende fakkels rond de boules-banen.

En toen, ver na elven, de vlammen en het kunstlicht gedoofd konden worden, werd de sportieve balans opgemaakt: winnaars Noor Eykens en Leo Hutten mochten elk twee flessen wijn in ontvangst nemen en de poedelprijzen (voor Diny Heijmans en Wil Dekkers) werden ter plekke soldaat gemaakt. Want wie gaat er nou thuis in z’n uppie een grte worst en een emmertje knabbelnootjes naar binnen werken. Niemand toch?

Terwijl de zaterdag al ruimschoots plaats had gemaakt voor de zondag, brandde in het clublokaal nog lang volop het licht en werd er vrolijk nagenoten van een feestelijke midzomernacht. Totdat de verstandigste van allemaal besliste dat ook aan een midzomernacht een einde moet komen.

En toch….van die laatste nachtbrakers stond er zondagmorgen om tien uur toch weer een stelletje op de boules-baan. Weer even een balletje gooien. Diehards, heet dat in het Engels. Onverzadigbaar, in keurig Nederlands.

En in goed Boxmèrs? Nie kapot te kriege…

Als ze in Maashees jeu-de-boulen, staan alle neuzen dezelfde kant op. Letterlijk. Even uitleggen. De jeu de boules-baan, in de vorm van een uit de kluiten gewassen vlaaipunt, ligt knusjes midden in het dorp. Aan de kopse kant de kerk van de heilige Antonius Abt, aan de ene lange kant het gemeenschapshuis en aan de andere lange kant de doorgaande, redelijk drukke verkeersweg, van de boules-baan gescheiden door niet meer dan een heggetje en een fietspad.

“We speule dus alleen dieje kaant op, anders liggen de ballen straks op de weg”, kregen de tien Bokkeschieters te horen, toen ze maandagmiddag op bezoek waren  in Maashees. De gasten knikten ten teken dat alles duidelijk was. Dus gingen de neuzen allemaal dezelfde kant op. En dat bleef de hele zonnige middag zo, vooral omdat de gemoedelijkheid tot aanzienlijk grotere hoogte steeg dan de kwaliteit van het boulen zelf. Niet getreurd, gezelligheid gaat voor kwaliteit, zo was  duidelijk het motto.

Nog een aardig detail: als ze in Maashees gaan boulen, brengt niemand zijn eigen boules mee. Hoeft niet. “D’r zien d’r wel die eigen balle hebbe, mar deze hebben we gekrege van de KBO, d’n ouderenbond”, luidde de simpele uitleg. “We hebbe ze ’n bietje geverfd, dan kunde ze beter uut mekaar houwe.” Heerlijk toch? Geen gesjouw met spelmateriaal. Daar zorgt één van de twaalf leden voor. Hoe? Gewoon, alle boules in een bolderkar, scorebordjes en nog wat attributen erbij en karren maar, richting de boules-baan. Kind kan de was doen. En voor de koffie plus een smakelijk koekje zorgt een aardige buurvrouw.

Ze genoten zichtbaar, de Bokkeschieters en de leden van de thuisclub. Er werd gelachen, gedold en gebouled. Wie er gewonnen heeft? Geen flauw idee. Is dat belangrijk dan?

Jammer dat we maar één keer per jaar op bezoek gaan bij de boules-baan in Maashees. Alhoewel, over twee weken staan de kermisattracties op diezelfde baan. Wie weet, kan er dan toch met ballen gegooid worden. Van die gebreide dingen, waar je ingedeukte blikjes mee van een plankje moet mikken.

Jeu-de-boulen in Oeffelt:

Als je in Oeffelt gaat jeu-de-boulen, kom je bij Hanny op de koffie. Of je nou met zijn tienen bent of je komt met vijfentwintig man, bij de 81-jarige Hanny Raafs staat de deur altijd open. Niet de voordeur van haar bejaardenwoning aan ’t Hofke. Dat niet. Nee, bij Hanny geldt het Brabantse spreekwoord: aachterum is ’t kermis. En daar is ook, tussen de wedstrijdjes door, de koffie. Met een plakje cake.

Gastvrouw Hanny (paars shirt) en haar gasten

 Voor Hanny, gehuld in het paarse shirt van de Oeffeltse boules-club, is het allemaal de gewoonste zaak van de wereld. De jeu de boules-baan is haar naaste buur en dus is het voor haar vanzelfsprekend dat ze – bescheiden op de achtergrond – voor gastvrouw speelt. “Oh, dè doej ik al jaore. Zolang as de baan d’r ligt.”, lacht ze. “Ze drinke bij mien op de plets koffie en in de winterdag, as ’t te kouw is, zitte ze ien de huuskamer. Af en toe wel mit ’n man of tien. Gezellig toch? Bin ik ok nie alleen.”

Zo is Hanny dus. We hebben het aan den lijve ondervonden, toen we op een zonnige vrijdagavond met zestien Bokkeschieters sterk te gast waren bij ’t Hofke. Wie met de fiets was gekomen, kon z’n karretje gewoon kwijt onder de carport van de andere buurman van de boules-baan. Geen probleem, de Mercedes wordt wel even een eindje verderop geparkeerd en hup de overdekte stalling is voor de gasten. Ook al weer zo’n prachtig voorbeeld van ‘mantelzorg’. In Oeffelt weten ze hoe het moet. Niks dure woorden als participatiemaatschappij. Flauwekul. Nie nöle, gewoon doen. Je krijgt er een warm gevoel van.

Dat kregen we ook tijdens de wedstrijdjes op de baan. Het ging er spannend aan toe. Uitslagen als 13-12 of 13-11 waren volop te noteren. En dus werd het, met drie speelronden plus een prijsuitreiking, nog boulen tot bijna in de schemering. Maar het was en bleef gezellig, daar bij Hanny van ’t Hofke.

Nog een tipje voor de jeu de boulers in Oeffelt: iemand voordragen voor een lintje? Denk aan Hanny.

Een middagje jeu de boulen in Rijkevoort. Het zou een mens zo maar jaloers kunnen maken. Omdat ze mooie clubkleding hebben? Neu, hebben ze helemaal niet. Omdat ze beter kunnen boulen? Echt niet. Omdat ze zoveel leden hebben. Dacht ’t niet. Letterlijk citaat: ‘We zien mit nege man, as ze d’r allemol zien, mar dè is host nooit.”

Niets van dat alles dus. Nee, en toch stonden wij, negen Bokkeschieters in getal, even met de ogen te knipperen en met de oren te klapperen, toen we de jeu-de-boules-arena van Rijkevoort betraden. Wat een paradijsje. Klein, dat wel, maar o, zo fijn. Een bak met vier banen, heerlijk beschut, aan drie kanten omzoomd door keurig aangeharkt groen, inclusief zitmeubilair, en aan de voorkant geplaveid met leiblauwe tegels, die de weg openen naar het fraaie dorpshuis De Poel. Ook al zo’n juweeltje. Mooie zaal, comfortabele tafels en stoelen en een keuken, waar de eigenaar van menig driesterrenrestaurant het water van in de mond zou lopen. En natuurlijk overheerlijke koffie, niet uit een automaat, maar vers en vakkundig bereid. O ja, en ook nog twee biljarttafels, waar een paar Bokkeschieters tijdens de koffiepauze nog even met drie andere ballen mochten spelen.

Nog gebouled daarbuiten? Nou en of, tussen het gezellige gekeuvel door. De zon scheen uitbundig, de wieken van de Rijkevoortse molen keken geruisloos toe en over het dak van het dorpshuis heen sloeg ook het haantje op de toren van de St. Rochuskerk ons gade. En hij zag dat het goed was.

Wie er gewonnen heeft, wist na afloop eigenlijk niemand. Was ook niet belangrijk. Iedereen waarschijnlijk, want er waren aan het einde van de vrolijke middag alleen maar lachende gezichten. En aan de kant van De Bokkeschieters een paar jaloerse blikken. Rijkevoort, waarin een klein dorp groot kan zijn.

Een uitermate spannende slotavond met aan de eindstreep een glorieuze winnaar. Zo werd donderdag de zomeravondcompetitie 2014 afgesloten.

Het duo Dick Blick/Cor Bruininx haalde op indrukwekkende wijze de hoofdprijs binnen, al moesten de gedoodverfde winnaars in de laatste wedstrijden nog wel even peentjes zweten, getuige onder meer een nipte 13-12 zege op het veel lager geklasseerde duo André Kaloz/Jan Hendriks. Het kon de pret niet drukken voor het kampioenskoppel, dat zijn ongeslagen status handhaafde: 12 overwinningen in evenzoveel partijen.

Dick Blick en Cor Bruininx, de glorieuze winnaars van de zomeravondcompetitie 2014

Achter het winnende koppel bleef de strijd ongemeen spannend, maar daar vielen wel rake klappen. Zowel de nummer twee van de ranglijst, Geert van Els/Jan Lamers, als de nummer drie, Annie van Zwam/Carel Thijssen, moesten twee nederlagen incasseren. Daarmee zagen beide koppels de lijstaanvoerder uit het zicht verdwijnen, maar toch hielden ze allebei hun plaats op de ranglijst vast.

          Geert van Els en JanLamers,                           Annie van Zwam en Carel Thijssen

Na  de nummers 1, 2 en 3 werden nog hele veldslagen geleverd en veranderde er wel het een en ander op de ranglijst. De meest in het oog springende prestaties leverden de duo’s Jacques Groenewegen/Gerard Krämer en Mia Kuijper/Wim van Kempen. Eerstgenoemden tekenden voor drie winstpartijen en schoten daarmee van de zesde positie naar plaats vier in de eindstand. Het koppel Mia Kuijper/Wim van Kempen, dat tot vóór de laatste speelavond met slechts twee overwinningen op zak nauwelijks potten had kunnen breken, beleefde een grandioze slotronde. Ook zij scoorden drie uit drie en klommen met die fraaie prestatie drie plaatsen op de ranglijst. Ook het tweetal Wil Dekkers/Wim Ebben haalde drie zeges binnen, al leverde dat slechts één plaatsje winst op in de uiteindelijke  eindstand van de zomeravondcompetitie 2014 

De poedelprijs was dit jaar voor de nieuwkomers Mieke en Ger Stappers. Met slechts één winstpartij en 75 minpunten eindigde het duo – vrolijk lachend – op de laatste plaats.

Twaalf Bokkeschieters (zeven dames, vijf heren) lieten zich zaterdag niet van de wijs brengen door de weergoden. Geen gewone Bokkeschieters, maar echte bikkels, die weer en wind trotseerden om toch even een balletje te gooien. Want als er een zaterdagmiddag-mêlee op het programma staat, dan zál er gebouled worden. Ook al heeft het de hele ochtend geplensd en staat de helft van de banen grotendeels blank. Een paar plasvrije stukken is genoeg, zo dachten ze. En dus gingen ze, gehuld in regenjacks, capuchons over het hoofd, aan het werk.

En het werd nog reuze gezellig ook. Af en toe was het droog, dan weer miezelde het en trok er een waterkoud windje over de baan en op het allerlaatst striemde de regen zelfs de gezichten en de lijven van de fanatiekelingen. Reden voor de wedstrijdleiding om, na twee en een halve speelronde, dan toch maar een voortijdig einde te maken aan de natte bedoening. Met een lachend gezicht marcheerden ze af richting het warme clublokaal, op weg naar de prijsuitreiking en een hartversterkertje. Geen hond, die er getuige van wilde zijn. Alleen twee eendjes, die de plassen op de boules-baan waarschijnlijk hadden aangezien voor een nieuw stukje Weijergracht, waren nog wel verbaasd komen kijken naar de sportieve capriolen van de twaalf. Wie weet wat die twee gedacht zullen hebben….

Een enkeling nam de auto (moest toch naar de garage), de meesten pakten de fiets (prima warming-up) en twee gingen zelfs te voet (de echte kanjers). Reisdoel: Overloon. Op Bevrijdingsdag. Naar het Oorlogsmuseum? Mis. De dierentuin dan? Ben je mal. Nee, de kleine groene Bokkeschietersbrigade toog naar de jeu de boules-baan van de rode garde van Overloon. Voor de eerste ontmoeting in het kader van de Elfdorpen-uitwisseling.

Een leerzame ontmoeting, daar op de baan vlakbij het splinternieuwe Overloonse gemeenschapshuis, waar een feestelijk zonnetje – plus 20 graden Celsius – voor een ontspannen sfeer zorgde.

Leerzaam? Hoezo dan? Gewoon, knokken voor de puntjes op een baan waar het butje soms moeilijk terug te vinden was in een dikke laag grind, die de boules regelmatig abrupt afremde en dan weer vlot liet rollen. Maar vooral leerzaam door de toch wat andere kijk op de spelregels van de thuisclub. Werpcirkel? Niet nodig. Butje zelf uitgooien? Kom nou, kan de tegenstander ook wel. Tossen? Onzin, gewoon beginnen, niet treuzelen. Dertien punten en nog boules over? Allee, doorgooien.    En ga zo maar door.

Het deerde allemaal niet. De gezelligheid won het van de regeltjes. Als gast respecteer je de gewoontes en eigenaardigheden van de gastheren (ja, van dames geen spoor bij de rode garde). Zeuren over officiële spelregels past niet. Je haalt je schouders op, glimlacht vriendelijk en luistert gehoorzaam. Wie baas is, bakt koek. Zeker op de eigen baan. En dat waren de Overloners. Ook in sportief opzicht. Het wedstrijdformulier vermeldde negen winstpartijen voor rood en zes winstpartijen voor groen. Ofwel: Overloon 155 punten – Bokkeschieters 121 punten.

Treurnis aan Boxmeerse kant? Ben je mal. De zon schijnt, laten we nog even een ijsje weghappen op een terrasje. Verdiend? Jazeker. We hebben ons best gedaan en braaf geluisterd. Ja toch?

Voor de derde keer op rij meer dan dertig deelnemers. Het begint er serieus op te lijken dat de zaterdagmiddag-mêlee voor steeds meer Bokkeschieters een vast punt op de agenda is geworden.

Met dank aan het fraaie lenteweer natuurlijk, al was het afgelopen zaterdag – vergeleken met de voorgaande edities – soms wat meer bewolkt en stond er een fris voorjaarswindje. Het kon de deelnemers niet deren. Er werd hartverwarmend gestreden om de hoogste eer en de prijsjes. En die lagen bepaald niet voor het oprapen. Slechts vier spelers bleven ongeslagen en gezien het puntenaantal was er duidelijk sprake van een ‘close finish’.

In tegenstelling tot een week eerder, toen de heren voor een belangrijk deel de dienst uitmaakten, was het deze keer ‘ladies day’. Winnares werd Regina Mensinga met 3 winstpartijen en 17 pluspunten, mede dankzij een bloedstollende partij, samen met Toon Stevens, tegen het duo Wim van Kempen en Theo van Haren. Het duel eindigde in 13-12.

De tweede prijs ging deze keer naar Sjeraar Langen (3 winstpartijen en 15 pluspunten) en derde werd Jacques Groenewegen (3 winstpartijen en 11 pluspunten).

Ans van Bakel maakte de ‘ladies day’ compleet. Zij eindigde als vierde met 2,5 winstpartijen en 17 pluspunten). Haar laatste partij, samen met Chris Nielen, was er een van hoog niveau met een superspannend slot. Na precies één uur werd het duel tegen het koppel Marion Groenewegen/Dick Blick afgefloten bij een 12-12 eindstand. Het leverde een stralende Ans een half wedstrijdpuntje op en twee potten asperges.

Regina Mensinga als eerste geëindigd

De nummers 2, 3 en 4 :  Sjeraar Langen, Jacques Groenewegen en Ans van Bakel

Met z’n twaalven waren ze naar De Bokkeschieters gekomen: acht jeu de boulers uit Oeffelt en vier uit Overloon. Voor de eerste les en training van oefenmeester Jan Lamers. Maar de weergoden gooiden dinsdagavond rond zeven uur behoorlijk wat roet in het eten. Een asgrijze lucht waaruit de regen neerspatte op de doorweekte banen in het Weijerpark zorgde niet bepaald voor een vrolijke start van de trainingen. Geen lol aan zou je zeggen, al kon de natte boel de pret niet drukken. “Komen jullie voor boules-les of voor zwemles?”, klonk het zelfs spottend.

Ook leermeester Jan liep met gefronste wenkbrauwen rond. Na een snelle inspectie op en rond de banen kwam ook hij tot de conclusie dat er op deze manier weinig plezier te beleven was. Ook de bospaden in het park lieten praktijkoefeningen voorlopig niet toe. Dan maar eerst koffie voor de gasten, vond Jan en – zoals het een goede gastheer betaamt – bediende hij eigenhandig zijn klasje.

Theorieles van oefenmeester Jan Lamers (rechts)

Een leergierig klasje. Geen praktijk, dan maar beginnen met theorie, vond iedereen. Een schot in de roos. Want al snel bleek dat ze in Oeffelt andere regels hanteren dan in Overloon en weer andere in Boxmeer. Meester Jan legde even vakkundig als geduldig uit wat nou precies de spelregels zijn. Dat je in de werpcirkel moet staan, dat je best drie boules achter elkaar mag spelen, dat je toch echt punten kunt scoren als je het butje buiten de baan schiet en meer van dat soort nuttige informatie. De leerstof werd gulzig opgezogen door het twaalftal. Dat kan straks een heleboel discussie op de baan voorkomen, zo luidde unaniem de conclusie.

En terwijl Jan doceerde was het buiten droog geworden, begonnen hier en daar bespeelbare plekken op de banen te verschijnen en kon er dus toch nog een half uurtje tussen de plassen door gespeeld worden. Van droge theorie naar natte praktijk, zullen we maar zeggen.

Jeu de boulen tussen de plassen door

Jeu de boulen tussen de plassen door